സ്വരം ഇടറുമ്പോള്‍ ....

തളം കെട്ടി നിന്ന നിശബ്ദദ നനച്ചത്‌ എന്റെ ചിറകുകളെ
ഉയര്‍ന്നു പറക്കാനുള്ള ആശകളെ
കൂച്ചുവിലങ്ങിന്‍ ബന്ധനത്തില്‍ തടുക്കുമ്പോള്‍
എന്റെ കണ്ണുകള്‍ അറിയാതെ നനഞ്ഞത്‌
ആരും കണ്ടില്ല എന്ന് അഭിനയിച്ചു

പെണ്ണായി പിറന്നത് ഒരു ശാപമല്ല എന്ന്
മനസ്സിനെ മനസ്സിലാക്കിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചത്
ഇപ്പോള്‍ വെറുതെയായി എന്ന് തോന്നി
എന്റെ കുതിപ്പുകള്‍ക്ക് വിരാമമിട്ട കടിഞ്ഞാണ്‍
എന്റെ ഭാഗ്യമെന്നു വിശ്വസിച്ചു ചിരിച്ചു എല്ലാവരും

മൂന്നു മുടിച്ചരട് കഴുത്തില്‍ കുരുങ്ങിയപ്പോഴും
മൂന്നു ചുറ്റ് വലിചിഴക്കപ്പെട്ടപ്പോഴും

പാലും പഴവുമായി ബലിക്കളത്തിലേക്ക് തള്ളി വിട്ടപ്പോഴും

പിന്നെ ഭ്രമത്ത്തിന്റെ ഊര്‍ജ്ജം ചൊരിഞ്ഞപ്പോഴും

എന്റെ നിസ്സഹായതയെ സന്തോഷം എന്ന് തെറ്റിദ്ധരിച്ചു

ഒരു അടിമയെന്ന പോലെ യാന്ത്രികമായി വച്ചും വിളമ്പിയും

തിന്നും കുടിച്ചും ഭോഗിച്ചും പെറ്റ് കൂട്ടിയും ആനന്ദിപ്പിച്ചും

ഒരു ജന്മം മുഴുവന്‍ തെറ്റുകള്‍ മാത്രം പറഞ്ഞു കേട്ടും

സ്വപ്നങ്ങളില്‍ മാത്രം സന്തോഷിച്ചും പിന്നെ ഞെട്ടി ഉണര്‍ന്നും

പകലിലെ ഇടവേളകള്‍ കരഞ്ഞു തീര്‍ത്തും ജീവിച്ചു

ഞാന്‍ ഒഴുക്കിയ കണ്ണീര്‍ എല്ലാം എന്റെ

സ്നേഹത്തിന്റെ അടയാളം മാത്രമായി തെറ്റിദ്ധരിച്ചു

ഇവിടം വിട്ടു ഞാന്‍ പോകുന്നില്ല എന്ന പല്ലവി

എന്റെ നിഷ്കളങ്കതയുടെ ആഴമായി അളന്നു വച്ചു

പക്ഷെ എന്റെ സ്വരം ഇടരിയത് എന്തെ കേട്ടില്ലെന്നു നടിച്ചു ?